Tussenruimte

Tussenruimte : Leren ademen in het niet-weten

Er zijn van die periodes waarin het oude niet meer werkt,
maar het nieuwe nog niet zichtbaar is.
Waarin je geen richting voelt, alleen maar stilte,
of chaos.

We zijn zo geneigd om iets te doen in die momenten.
Een oplossing te forceren. Iets te grijpen dat zekerheid geeft.
Maar wat als de tussenruimte
geen fout is in het systeem?
Wat als ze de poort is?

Ik noem het: de adem tussen twee levens.
Tussen het loslaten en het weten.
Tussen het rouwen en het creëren.
Die dunne, vaak onverdraaglijke leegte waarin je niets anders kunt
dan ademen.

Ademwerk leert me telkens weer:
de adem heeft geen oordeel.
Ze reikt tot in de rafelranden van het niet-weten.
Ze nodigt je uit om te blijven,
waar je systeem weg wil.

In mijn ademcirkels ontmoeten we die ruimte samen.
We geven geen antwoorden.
We forceren niets.
We leren ademen waar het spannend wordt.
Waar controle verdampt
en overgave opduikt, vaak in vermomming.

Soms openbaart zich daar iets wonderlijks.
Een herinnering. Een traan. Een inzicht.
En soms is het gewoon stil.
En ook dat is welkom.

Want de tussenruimte is niet leeg.
Ze is zwanger.
Van alles wat zich nog moet vormen.
Ze vraagt geen haast. Alleen jouw adem.
En de moed om niets op te lossen.