Everything teaches

Ik zat met een kind.
Een kleintje van vier, nog maar net begonnen aan zijn weg door dit leven.
We speelden een spel dat hem leerde driedimensioneel denken:
stukjes draaien, keren, voelen hoe vorm en ruimte elkaar ontmoeten.

Hij klungelde niet.
Hij onderzocht.
En toen een stukje wéér niet paste, keek hij op, haalde adem en zei zacht,
alsof hij een natuurwet uitsprak:
“Blijven proberen. Het lukt wel een keer.”

Ik keek terug in ogen die ouder leken dan zijn lichaam toeliet.
Helder. Stil. Wijs.
Een oude ziel in pocketformaat.

In dat moment werd ik herinnerd aan hoe leren écht werkt:
niet van boven naar beneden, maar van mens tot mens.
Van aanwezigheid naar aanwezigheid.

Soms komt de les in de vorm van een kind met kleverige vingers.
Soms in de gedaante van een man in een blinkend gewaad
die grote woorden gebruikt maar kleine waarheden draagt.
Soms in de vorm van de vuilnisman die elke ochtend
in weer en wind het vuil van de straat tilt
en ons subtiel herinnert aan ritme, eenvoud en nederigheid.

En soms — misschien wel vaker dan we willen toegeven —
komt de les in de vorm van een toxische ex.
Iemand die je door pijn en verwarring
recht in de spiegel van je eigen patronen duwt.
Niet om je te straffen,
maar om zichtbaar te maken waar je jezelf nog verlaat,
en waar zelfliefde nog dieper mag wortelen.

Het leven benoemt zijn leerkrachten niet.
Het geeft je momenten.
Aanreikingen.
Blikken.
Aarzelingen.
Botsingen.
Kleine verschuivingen die, wanneer je helder kijkt,
opeens richting worden.

Elk moment is een kans om wijzer te worden
als je durft kijken met diezelfde open, ongefilterde blik
die dat vierjarige kind mij schonk.

Misschien is dat wel de grootste les van allemaal:
dat wijsheid zich niet verstopt in leeftijd, status of vorm,
maar in de bereidheid om te blijven proberen
tot het leven — net als dat puzzelstukje —
ineens past.

Everything teaches.
Altijd.